Verliefd, verloofd, getrouwd

Na een whopping zeveneneenhalve week vakantie ben ik weer terug op mijn werk in Turkmenistan. Uiteraard heb ook ík niet stil gezeten, en de afgelopen weken zijn er weer belangrijke mijlpalen bereikt die ik graag met jullie wil delen. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik, tegen alle verwachtingen in, een meisje gevonden die gek genoeg is om met mij te trouwen. Om deze te vinden moest ik wel de halve wereld afreizen. De trouwerij heeft dan ook eindelijk plaatsgevonden op 17 April j.l. Anyway, hieronder de details.

De plannen waren om mijn days-off te beginnen in Iran, waar ik overland heen zou reizen met één van de managers hier. Omdat ik dit idee vijf dagen van tevoren pas kreeg moest ik met spoed een visum aanvragen. De dag dat we zouden vertrekken was de goedkeuring vanuit Iran nog niet ontvangen. Omdat het woensdag was, en donderdag en vrijdag weekend is in Iran, ging het hele verhaal niet door en heb ik dezelfde dag nog mijn ticket geboekt naar Nederland. Daar heb ik mijn tijd nuttig besteed door familie en vrienden te bezoeken.

Twee weken later vloog ik dan eindelijk naar Bolivia. Ik ging hier drie weken voor mijn eigen huwelijk al heen omdat ik als getuige was gevraagd bij het huwelijk van de oudste zus van Ximena, Paola, en haar man Marco. Dit was voor mij een soort generale repetitie, want ik kon zo precies zien wat ik zelf kon verwachten. Die avond, na een paar drankjes kwam één van de neven van Ximena naar mij toe met een grote, brede glimlach. “Alex, I have something for you, come!”. Het was een drankje, Satanas (wat zoveel betekent als De Duivel). Ach, waarom ook niet. De barman begon druk te mixen en zette zijn brouwsel al snel in vuur en vlam. Daarna moest ik een vol glas van deze blauwe rotzooi, al brandend, in één keer achterover slaan. “Gadverdamme” dacht ik nog, “dit is warm”. Dat is ook het laatste dat ik mij kan herinneren van die avond, en de drie dagen erna was ik ziek.

Een week later, toen ik weer helemaal de oude was, organiseerde diezelfde neef mijn vrijgezellenfeest. Tegelijkertijd had Ximena ook haar vrijgezellenfeest met een grote groep vriendinnen en natuurlijk haar drie zussen. We zouden elkaar om één uur ’s nachts treffen in de Mandarina Lounge om met iedereen de avond te beeindigen. Helaas kwam het zover niet. We gingen met de mannen naar een Karaoke bar, en hier moest ik grote hoeveelheden rum drinken. De mensen die mij kennen weten dat ik niet de snelste drinker ben, maar onder de sociale druk zwichtte ik natuurlijk al snel. Ik moest de eer van alle Nederlanders verdedigen, zo voelde het. Goed, een uur later stond ik buiten, doodziek, tegenover de kerk waar ik een week later zou trouwen alles eruit te gooien. Ik belde Ximena dat het voor mij genoeg was, en tegen alle verwachtingen in was ze het met me eens. Ik trof haar tien minuten later, en samen zijn we de hele nacht ziek geweest; Ximena nog zieker dan ik. Als dát niet romantisch is, dan weet ik het ook niet meer!

De weken voor de bruiloft waren we vooral druk met zaken regelen voor de grote dag. Zo kreeg ik voor het eerst de kerk en de locatie van het feest te zien, hebben we alle uitnodigingen gemaakt (wat een intens slecht idee om dit zelf te doen!) en allemaal persoonlijk langsgebracht, en zijn we de taart en het eten gaan voorproeven. Een leuk feitje was dat de chef, een Braziliaan, jarenlang de persoonlijk chef was van niemand minder dan Fidel Castro; of dit invloed heeft gehad op zijn huidige status is niet bekend. We konden voor het voorgerecht, hoofdgerecht en het toetje steeds uit vier opties kiezen, en uiteindelijk hebben we een heerlijk menu samengesteld.

Een ander leuk verhaal is dat we vier avonden lang samen huwelijkslessen moesten volgen bij de kerk. Samen met 12 andere koppeltjes werden we avond in, avond uit, gedwongen bestookt met platitudes en ander geneuzel door een priester en zijn schandknaapjes die ons moesten vertellen over het huwelijk! Een instituut dat ze zelf nooit hebben betreden. Gelukkig kwam er ook een koppel ons wat zaken uitleggen, maar ook dit was helaas geen informatie waar we iets aan zullen hebben.
In de dagen daarna kwamen langzaam maar zeker de genodigden van mijn kant binnen druppelen. Eerst mijn ouders, die eerst nog een rondreis zijn gaan maken door Bolivia, en daarna mijn broer Rolf. Tegelijkertijd kwamen Kristof en zijn nichtje Annemarijn uit Belgie, mijn tante Riet en mijn nichtje Murrielle (die ik al 18 jaar niet meer had gezien) uit de Verenigde Staten, en Sjoerd en Marjolein uit ons eigen Mokum. Na de hele bende compleet te hebben was het dan eindelijk tijd voor de Grote Dag. Langzaam maar zeker begon ik hem wel een beetje te knijpen, maar ik had er zin in!

De dag zelf was echt schitterend. We begonnen de dag gehaast, omdat Marjolein en Annemarijn nog stappers met hakken nodig hadden voor de avond. Ximena besloot om mee te gaan, en omdat ik niet wilde dat Ximena te laat zou komen voor de bruiloft, ging ook ik mee. Daarna ben ik me rustig gaan voorbeiden, terwijl een team van professionals met Ximena bezig gingen. Daarna, om 17.00u precies te zijn, was ik bij de kerk, samen met familie en vrienden om te wachten op de limousine die mijn Inca prinsesje netjes zou afleveren. Uiteraard mocht ik Ximena niet zien in haar jurk voordat ze de kerk in zou komen, en ben ik door mijn moeder naar het altaar begeleid. Daarna kwam het mooiste moment van de dag, toen Ximena, begeleid door haar vader, langzaam de kerk in kwam lopen richting het altaar. Echt een plaatje! De sluier ging omhoog en samen namen we plaats voor de priester. Hij boog langzaam voorover en zijn eerste legendarische woorden waren: “Okay, you guys are a little late, so I’m gonna skip a couple of things”. De ceremonie was prachtig, met een geweldig koor dat tussen de plechtigheden door zong (dit was een cadeau van één van de tantes van Ximena). Op het einde moesten we herhalen wat de priester zei, iets dat ik me niet helemaal meer kan herinneren door de zenuwen, maar het was vast en zeker iets met “in sickness and health” en “till death do us part” (wel in het Spaans uiteraard). Daarna gingen de ringen om en kwam de kus!

Buiten snel de limo in, waar we champagen kregen, en op naar de studio voor een onvervalste fotosessie. De mensen werden langzaam maar zeker hotel Cochabamba, een schitterend vijf-sterren hotel naast de kerk waar we eerst nog zouden trouwen voor de staat, binnengeleid, , voordat in hetzelfde hotel het feest los kon barsten. Op de grote binnenplaats stond een pergola voor de ceremonie, en 120 stoelen voor de genodigden. Een half uurtje te laat kwamen we dan samen over de rode loper binnen, onder begeleiding van wat goede huwelijks-tunes. De sfeer was écht heel goed, en de hele situatie was ook ver boven mijn verwachtingen. Het leek echt precies op een huwelijk uit de Amerikaanse films. Rolf en Samantha, de beste vriendin van Ximena, waren getuigen, en na 15 minuten was ook dit gepiept. We waren officieel getrouwd. Man en vrouw. Vrouw en man. Een familie. Een prachtig idee natuurlijk! Daarna wederom een fotosessie in het hotel, terwijl de genodigden de zaal werden binnengeleid. Ook deze zaal was echt zó mooi. Ik moet binnenkort de foto’s maar eens posten, want dat zegt meer dan duizend woorden, maar ik ga toch een kleine sfeerimpressie geven. Er waren 15 tafels aan weerskanten van de zaal met alle genodigden, een prachtige aankleding met grote bloemstukken en ‘floating islands’ met kaarsen hangend aan het plafond, en een groot podium voor de legendarsiche band. In de zaal staan ook twee enorme palmbomen welke door het dak naar buiten steken. Alle ingredienten voor een topavond. Toen we binnenkwamen liepen we een rondje over de dansvloer en begon de wals (ik had gepland deze goed te oefenen, maar dat werd dus een uur voor de bruiloft met de zus van Ximena). Daarna dansten we beiden nog de wals met de ouders van beide kanten. Daarna kwam een speech van de vader van Ximena en een prachtige speech van mij moeder in het Spaans! Daarna felicitaties, iedereen dansen, eten, wederom dansen, en dat de hele avond lang. We werden wel echt geleefd, maar Ximena en ik hebben beide intens kunnen genieten. Om één uur ’s nachts kwam nog een cadeau van één van Ximena’s tantes. Een Mexicaanse marriachi band met 7 besnorde mannen met hele grote gitaren, een schitterend zingende en dansende zangeres en wat cultureel-correct gekleedde danseressen. Tijdens dit spektakel zijn we er tussenuit gepiept om doodmoe in slaap te vallen. De rest is nog tot half drie doorgegaan. Een dag om nooit te vergeten. De dagen erna waren we redelijk uitgeblust en hebben we niet heel veel meer gedaan, al is het nog wel de moeite waard om te vertellen dat we naar de jungle zijn gegaan om aapjes te kijken. Daarna afscheid genomen van iedereen, en samen met Kristof en Annemarijn naar Santa Cruz gevlogen. Hier zijn we nog een goede drie dagen verbleven in een big-ass hotel suite.

Daarna moest ik ook afscheid nemen van mijn vrouw (klinkt goed he ;) ). Terwijl Ximena zonder mij op huwelijksreis ging naar Peru, vloog ik weer naar de andere kant van de wereld, Turkmenistan, om te gaan werken. Om hier te komen moest ik niet minder dan acht! vluchten nemen, verspreid over 4! dagen. Van Bolivia, naar Brazilie, Italie, Nederland, Turkije en Turkmenistan. Goed voor je miles, maar minder voor je goede zin. Als kers op de taart raakte Alitalia nog mijn baggage kwijt in Rome welke ik dus niet meer mee kon nemen naar de woestijn. Anyway, ik heb gedaan waar ik voor gekomen was. We zijn getrouwd! Weer een vinkje gezet.


Beste mensen, ik wil iedereen bedanken die de moeite had gekomen om langs te komen. Voor iedereen die er niet bij was, schaam je diep! Just kidding.

Cheers!