Motorongeluk in Mali

"All my life I've been in dramas that I've had no control of and I've been in problems that I've created myself. But I've always been lucky enough to get out of them reasonably unscathed".
-Andy Mc Nab, Bravo Two Zero-

Het moest er vroeg of laat van komen, en velen hadden me al gewaarschuwd. Toch kwam het voor mij onverwacht en als een harde klap, zowel mentaal als lichamelijk. Twee weken geleden reed ik met Uudzuu door de straten van Bamako, de hoofdstad van Mali. Het is een erg drukke, chaotische stad waar duidelijk het recht van de sterkste geldt. Er zijn geen regels, en als ze er wel zijn dan heb ik ze in ieder geval nog niet ontdekt.
Uiteindelijk was het geen slim idee om de motor te pakken om wat beelden te schieten en om wat te gaan eten, maar goed, dat is achteraf. Uudzuu en ik werden aangehouden door een agent omdat ik een verkeerde straat was ingereden. Het werd een boete van 6000 Cefa, die ik niet bij me had. Ik zei tegen de agent dat ik het geld ging halen bij het hotel, en als onderpand gaf ik Uudzuu, die wel vijf minuten wilde wachten. Twee minuten later, ik was bijna bij het hotel, steek ik een kruispunt over. Links van me gebeurt er iets, waardoor ik eerst nog niet rechts van me kijk, maar toch oversteek. Als ik mijn hoofd uiteindelijk draai is het al te laat, en ik heb een volle seconde de tijd om me dit te beseffen. Een taxi komt snel op me afgereden, en ik moet snel beslissen; remmen, niets doen of gas bijgeven. Ik kies uiteindelijk voor het laatste en ik denk dat dit de goede beslissing was. De auto raakt uiteindelijk de motor net achter mijn been en ik word gelanceerd op het asfalt. Vanaf hier weet ik niet meer precies wat er allemaal gebeurt is, maar ik had veel pijn in aan mijn rug. Het eerste wat ik dacht was, ik moet stil blijven liggen, voor het geval er echt iets met mijn rug aan de hand was. Helaas dachten de mensen om mij heen daar anders over. Ik werd rechtop getrokken, protesteren had geen zin meer, en het bloed gutste uit al mijn porien. Ik werd in een auto geduwd en ze wilden wegrijden. Gelukkig was ik nog zo helder om mijn voet tussen de deur te houden totdat ze mijn motorsleutels hadden gegeven en toen reden we met een rotgang naar het ziekenhuis. Nu had ik door eerdere ervaringen niet heel veel vertrouwen in Afrikaanse ziekenhuizen, maar dit sloeg toch wel alles. Ik werd op een smerige brandcard gelegd, waar het bloed van het vorige slachtoffer nog niet eens van was afgehaald, overal schreeuwende en krijsende mensen om me heen, en zo lieten ze me bloedend achter. Er flitste van alles door mij heen. Hoe was het met mijn rug, waar is de motor, hoe is het met Uudzuu en Oom agent, en waarom helpt niemand mij. Ik begon wat te schreeuwen en in het engels te roepen: "why don't you help me?" Ik spreek vrijwel geen Frans en niemand wist waar ik was. Ik begon langzaam aan redelijk in paniek te raken. Uiteindelijk kwam er iemand aanlopen met een spuit, en deze weigerde ik, want T.I.A. Uiteindelijk hadden ze daar geen boodschap meer aan en kreeg ik toch de nodige injecties. Nu was de paniek toch wel compleet. Hier lag ik dan in een smerig ziekenhuis in Mali, te bloeden als een rund, en niemand wist waar ik was.
Toen ik wat harde korreltjes 'zand' tussen mijn tanden voelde merkte ik dat dit stukken tand waren. Mijn kiezen waren op elkaar geklapt en twee kiezen waren afgebroken, een was doormidden en de ander in vier stukken. Tja, dat kan er ook nog wel bij.
In een helder moment vroeg ik om een telefoon en belde mijn zus, Sylvia, in Nederland. Omdat ik niet heel goed kon praten verstond ze er vrij weinig van, maar de woorden 'ziekenhuis' en 'iemand bellen' waren duidelijk doorgekomen. Een uur later stonden Hans en Doenan aan mijn bed om me weg te halen uit deze ellende. Eerst moesten er een paar rolletjes Rontgen-foto's geschoten worden, en werd er vastgesteld dat ik mijn sleutelbeen had gebroken. Daarna mocht ik eindelijk gaan.
Bij het hotel aangekomen hoorde ik de verhalen van de groep. Bo had een voicemail van mijn zus ontvangen en had gelukkig snel gereageerd. Robbert-Jan en Uudzuu (hij mocht uiteindelijk gaan van de agent) gingen de motor zoeken, Doenan en Hans gingen naar het ziekenhuis en Bo bleef achter om alles te regelen. Bij deze wil ik de groep nogmaals bedanken voor het adequate reageren en de hulp die ze mij gegeven hebben in de dagen daarna.
Aan ieder feest komt een eind, en ook aan deze. De expeditie moest door en na drie dagen, waarin vele dingen zijn geregeld en waar Robbert-Jan en Doenan de motor hebben gerepareerd, vertrok de groep dan eindelijk naar Burkina Faso. Ik moest een paar weken revalideren in Bamako, en daar zit ik nu nog steeds.
De laatste weken heb ik veel tijd gehad om na te denken. Ik heb erg veel geluk gehad met het ongeluk, want het had veel erger kunnen aflopen. Wat als ik geremd had? En wat als Uudzuu nog achterop had gezeten? Waren de spuiten wel schoon? Goed, genoeg dingen om 's nachts wakker van te liggen.
Een paar dagen later heeft een kaakchirurg na 15 minuten hakken en zagen mijn kies verwijderd. Ik was gelukkig goed verdoofd, ndat hij me een keer of twintig had neergesabeld in mijn tandvlees en tussen de brokstukken van mijn kies. Tijdens de 'operatie' ging de kies weer pijn doen, en snel werd ik weer platgespoten. T.I.A.

Sinds gisteren gaat het lichamelijk en geestelijk gelukkig weer een stuk beter, en vandaag heb ik een visum voor Niger gehaald. Morgen hoor ik of mijn ticket wordt bevestigt, en met een beetje geluk vlieg ik volgende week vrijdag Nyame, en terug naar de groep!
Ik hoop dat ik over een paar maanden terug kan kijken op dit ongeluk als een vervelende ervaring, waaruit ik een wijze les heb geleerd. Ik heb in ieder geval veel geluk gehad.

Ik wil bij deze nog iedereen bedanken voor de lieve emailtjes en telefoongesprekken. Deze hebben me echt geholpen.
Volgende keer hopelijk weer een vrolijk bericht vanuit het knotsgekke Afrika!