Adrenaline Rush; Peru en Bolivia

Na twee weken te zijn bijgekomen in Nederland (veel te kort als je het mij vraagt) ben ik weer weg van teruggeweest. Het normale leven heeft zich weer hervat voor Khaalid (aan het afstuderen) en Theo (weer aan het werk in de grote mensenwereld); Eelke is vertrokken naar Midden-Amerika en zal na een reis van 2 maanden doorvliegen naar Bolivia waar ik, Agnes, Thijs (aka Captain Pinky) en Gunnar (the Gunmeister) komende week aan onze stage gaan beginnen. Naar goed Boliviaans gebruik weten we nog niet precies wanneer we gaan beginnen en wat we gaan doen, maar we denken dat we een molen voor windenergie gaan bouwen in de buurt van Cochabamba. Tijdens deze drie maanden willen we niet alleen onze stage succesvol afronden, maar ook behoorlijk Spaans leren spreken (2 uur per dag les), de Huayna Potosi (6088m) beklimmen en het grootste deel van Bolivia en Noord-Chili verkennen. De twee maanden daarop zijn nog niet ingevuld; naar alle waarschijnlijkheid wordt Bo (en heel misschien Peter) in december ingevlogen om samen met mij in Argentinië de Aconcagua (de hoogste berg ter wereld buiten de Himalaya’s, de hoogste berg van het zuidelijk en westelijk halfrond en onze 2e ‘Seven Summits’) te gaan beklimmen. Daarna ga ik met Gunnar nog een maand door Peru reizen. Misschien komt m’n zus in januari nog langs, en wellicht Flora eind november; maar net als in het echte leven is ook hier niks zeker.

Vorige week zijn we dan met z’n vieren vertrokken vanaf Schiphol voor een avontuur van vijf maanden door Zuid-Amerika. We vlogen via Barcelona, waar we nog een avond en een nacht hebben doorgebracht, en Madrid om een dag (min 7 uur tijdsverschil) later in Lima, Peru, aan te komen. Het leek ons een goed idee om de laatste tweeduizend kilometer over land af te leggen (dat is van Delft naar Istanboel, dwars door de Peruaanse en Boliviaanse Andes) in een tijdsbestek van zeven dagen. En dat bleek een verdomd goed idee!
In Lima zijn we cultureel bezig geweest en hebben we enkele mooie pleinen, kathedralen en het graf van Pizarro (de Spanjaard die met een ‘leger’ van 160 soldaten een Inca-leger van 80.000 versloeg, de opper Inca Atahualpa vermoordde en daarmee een einde maakte aan één van de rijkste culturen die de wereld ooit gekend heeft) bezocht. De volgende dag zijn we gaan golfsurfen (lees: liggen op een plank) in de Grote Oceaan en hebben we onze busreis geboekt naar Huacachina (wéér geen verkeerde keuze).
Tweehonderd kilometer zuidelijker via de Carretera Panamericana (de langste weg ter wereld die loopt van Alaska tot het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, met slecht één onderbreking van 80 kilometer, de Darien Gap) kwamen we aan in een oneindig mooie Oase gelegen tussen honderden meters hoge zandduinen waar de Sahara nog een puntje aan kan zuigen. Hier hebben we gebarbecued met Nelleke (een jeugdvriendin van Gunnar uit Zevenbergen) en haar vriendin. De volgende dag hebben we de ‘Oase van Rust’ gelaten voor wat ie was en zijn we gaan sandboarden en hebben we ons enkele uren rond laten crossen door de woestijn in een sandbuggy (achtpersoons auto met een soort van vliegtuigmotor!). Ik krijg helaas nooit uitgelegd wat voor een extreem gave adrenaline rush dit avontuur (voor slechts €10) was en hoe mooi de omgeving daar is, maar als er iets is dat je gedaan MOET hebben, this is it!
Meteen na dit avontuur was het tassen pakken en de bus in (Thijs beet hier de spits af door als eerste beroofd te worden van zijn portemonnee en telefoon) naar Nazca, een plaatsje in de Atacama woestijn (de droogste woestijn ter wereld), wereldberoemd om zijn kilometers lange lijnen en figuren (tot wel 180m in doorsnee) van 1500 jaar oud getekend op de aarde door een vergeten volk (de precieze reden voor dit monsterwerk is ook niet meer echt bekend, al hebben serieuze wetenschappers wel voorgesteld dat dit landingsbanen voor buitenaardse wezens waren, met als gevolg dat enkele honderden Waco’s met 4WD’s door de figuren zijn gaan crossen in de hoop ge-beam-me-up-scottied te worden, met veel schade tot gevolg). Enkele van deze figuren zijn te bewonderen vanaf een toren aan de Panamericana; maar de enige manier om ‘the drawing board of the gods’ echt recht aan te doen is door je eigen vliegtuigje te huren en er op 50m hoogte overheen te vliegen, so that’s what we did. Later die dag zijn we nog naar een begraafplaats geweest waar wat van dat Nazca tuig begraven lag en hebben we gezien hoe de Inca’s goud wonnen.
Aangezien de tijd nu langzaamaan begon te dringen, Thijs moest op tijd in La Paz zijn om daar zijn Canadese vriendinnetje Tazmin op te halen, zijn we gaan power-bussen (16 uur in de bus via Arequipa naar Puno aan het Titicaca meer). Hier hebben we wat rondgelopen en zijn we ingemaakt met voetbal door 10-jarige Ronaldinho’s (aangezien we op 3820m zaten hadden we een goed excuus… vonden wij).
Maandag zijn we aangekomen in La Paz (de hoofdstad van Bolivia, gelegen op 3600m hoogte) en de uitzichten waar we op werden getrakteerd bij het binnenrijden van de stad waren echt ‘top of the bill’. De stad zelf ligt in een soort kom, omringd door hoge bergen tot wel 6500+m hoog zoals de Illimani en de Huayna Potosi (de laatste gaat zeker afgevinkt worden, de eerste… ach, we zien wel).
Eergisteren kwamen we op het briljante idee om, volgens een rapport van de Inter-American Development Bank (IDB), ‘The world’s most dangerous road’ (WMDR) af te gaan mountainbiken. Een rit die begint bij La Cumbre op 4700m hoogte (ruwweg dezelfde hoogte als de top van de Mt. Blanc) en 65km verderop eindigt op 1300m hoogte in Yolosa. Tijdens deze rit kom je, terwijl je over een zandweg van 3m breed fietst, langs steile kliffen van… in ieder geval diep genoeg dat jezelf bezeren niet meer uitmaakt. Op geasfalteerde stukken wisten we de 60 zeker aan te tikken, en de Australiërs die met ons mee waren deden daar nog een paar schepjes bovenop. De groep waar we mee waren (5 Brazilianen, 3 Australiërs (een Israëliër) en wij!) was echt top! We hebben veel gelachen en de busrit terug was een perfecte afsluiter van de dag (met zakken Coca bladeren en bier). Wederom een aanrader, en nog een sportieve ook!
Gisteren is Tazmin vanuit Australië aangekomen om de komende vijf weken bij ons in Cochabamba te wonen (en vooral veel met Thijs te knuffelen), gezelligheid ten top dus! Morgen gaan we een huis zoeken (natuurlijk het liefst met zwembad en gelegen op een heuvel die de stad overziet, maar wellicht moeten we met minder genoegen nemen; even goeie vrienden!). En dan is het maandag tijd om de handjes uit de mouwen te steken en te doen waar we eigenlijk voor komen.

ps. Bij deze wil ik nog even Roy Lindenlauf en Lieke Heijnen feliciteren met hun afstuderen (Roy 2 keer, de uitslover), en die ouwe met z’n 66e verjaardag vorige week. Hiep, Hiep, Hoera!!!!
Goed… ik hoop veel enthousiaste berichtjes van jullie te ontvangen en tot snel!

pps. Bij het vorige bericht van Somalie zijn de foto´s eindelijk geplaatst!