Guerra de la Prefectura

Mensen!

Dit wordt alweer het laatste bericht dat ik schrijf deze reis. Ik heb weer veel mee mogen maken tijdens de laatste maand in Zuid Amerika. Zo heb ik door Argentinië, Uruguay, Brazilië, Paraguay en Bolivia gereisd, om uiteindelijk uit te komen in Lima, Peru, vanwaar ik overmorgen terug zal vliegen naar Nederland.
In Buenos Aires hebben Bo en ik helaas geen culturele dingen meer kunnen ondernemen, door gebrek aan initiatief en zin, en door chronische luiheid. We hebben eigenlijk alleen maar wat feestjes meegepakt, en veel bij de Gele M (eMMe amarillo) gegeten. Om dit tokkie-gedrag enigszins te compenseren hebben we een ‘ culturele’ dagtrip ondernomen naar Colonia, Uruguay (volgens de Lonely Planet één van de hoogtepunten van het land; volgens Thijs, een wat objectievere bron, een shithole waar je niet langer dan een dag moet blijven). We hebben hier meteen bij aankomst (na een boottocht over de Rio de la Plata) een golfkarretje gehuurd en hier de hele stad mee verkend. Later op de dag hebben we nog gegolfd (dit betekent dat Bo de ballen een kilometer ver probeert te slaan, en dat ik het gras even herschik) bij het Sheraton Hotel, om later op de dag weer snel terug te gaan naar Argentinië.
De 7e van Januari besloot ik dat het tijd was om mijn reis te hervatten. Ik heb snel afscheid genomen van Bo (bedankt nog voor de mooie tijd, was een erg vette maand), en ben met Ximena (die ondertussen terug was uit Mar del Plata) afgereisd naar Foz do Iguaçu, Brazilië. Hier bevindt zich de grootste en breedste waterval ter wereld (het zijn er meedere, 275 om precies te zijn), welke zich uitstrekt over een lengte van drie kilometer, de watervallen van Iguaçu. Het stadje Foz do Iguacu ligt op een drielandenpunt met Argentinië en Paraguay, wat nogal wat geruchten over smokkel en ander illegaal gedoe oplevert; eerder dit jaar meldde een nieuwsbericht dat belangrijke Al-Qaeda leiders hier onlangs een topconferentie hebben gehouden en dat er tientallen trainingskampen zijn in de omliggende jungle (die boefjes hebben in ieder geval wel smaak). Na de eerste dag genoten te hebben van de Braziliaanse zijde, wilden we de tweede dag de Argentijnse kant bezoeken. Helaas was Ximena haar paspoort vergeten mee te nemen (had alleen haar identiteitsbewijs bij zich), en mochten we Argentinië niet terug in. Natuurlijk lieten we ons niet zo makkelijk afschepen, en hebben we die middag, zoals het een Delftsche student betaamt, een helikopter gehuurd. Zo vlogen we over de dichte Braziliaanse jungle naar de watervallen, voor een nóg spectaculairder uitzicht dan de dag ervoor, echt een aanrader!
Na dit avontuur zijn we snel doorgereisd naar Asunción, Paraguay. Hier hebben we een paar dagen uitgerust, en verder niet veel gedaan. Vandaar hebben we de Trans-Chaco bus naar Santa Cruz, Bolivia, gepakt. De Chaco is een gebied wat Bolivia in de vorige eeuw aan Paraguay is verloren in een oorlog (waarbij Paraguay geholpen werd door Royal Dutch Shell, bravo!). Uiteindelijk is er nooit de olie gevonden waar zo vurig op gehoopt werd, en bleek het gebied ook voor andere zaken nutteloos (er woont nu vrijwel niemand en er wordt niets verbouwd; het lijkt een beetje op de Oost-Afrikaanse savanne). In Santa Cruz hebben we AquaLand bezocht en nog gekart, om daarna snel de nachtbus te pakken naar Cochabamba!
In Cochabamba bleek een ware burgeroorlog (de media noemde het ‘La Guerra de la Prefectura’) uitgebroken te zijn (je laat ze even alleen, en ze maken er meteen een bende van). Net als Santa Cruz wil Cochabamba onafhankelijk worden; helaas zijn de Campesino’s het hier niet mee eens en besloten ze de stad te bezetten. Uiteindelijk braken er rellen uit tussen verschillende groepen met verschillende politieke belangen en vielen er een aantal doden, raakten veel mensen gewond en werden er wat gebouwen in de fik gestoken. Uiteindelijk heeft het leger de stad overgenomen, met als gevolg dat er overal militairen zijn bij alle belangrijke bruggen en pleinen; gelukkig is de rust nu weer redelijk teruggekeerd.
De week in Cochabamba ben ik vooral veel ziek geweest. Ik had een voedselvergiftiging opgelopen in Santa Cruz en raakte als gevolg uitgedroogd. Na een bezoek aan een privekliniek, waar ze me een liter water (sin gas) gaven via een infuus, en me vol spoten met medicijnen was ik weer beter. Helaas was het alweer tijd om afscheid te nemen van Ximena, en te vertrekken naar het laatste hoogtepunt van de reis, Machu Picchu! Ik ben via La Paz uiteindelijk afgereisd naar Cusco, de oude Inca-hoofdstad, om vanuit daar de heilige stad gelegen in de Peruaanse jungle te bezoeken. Na veel over MP gehoord en gezien te hebben was het nog steeds een ongeloofelijk mooie ervaring (en mag het zich was mij betreft tot één van de nieuwe wereldwonderen rekenen). Het wordt vaak als te toeristisch bestempeld (is ook waar), maar dan wel om een verdomd goede reden. In de stad heb ik wat rustig rondgewandeld, foto’s gemaakt en uiteindelijk ook Waynapicchu beklommen; de hoge top achter de stad, bekend van de beroemde MP foto, vanwaar ik een geniaal uitzicht had op de, half in de wolken gelegen, stad.

Ik ben vandaag vanuit Cusco naar Lima gevlogen (en werd getrakteerd op één van de mooiste vluchten ooit; we vlogen over Lima, en er kwam maar geen einde aan deze enorme stad). Ik zit nu te wachten op Gunnar om met hem terug te reizen naar Nederland (en om schandalig mooie verhalen uit te wisselen; hij over Finse blonde chica’s en de succesvolle beklimming van de Cotopaxi in Ecuador, en ik over al het bovenstaande).

Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes de laatste vijf maanden. En ik hoop jullie allemaal snel te zien in NL!

Chau!