Monkey Business in Rwanda

De busrit naar Kampala, een helletocht van 20 uur door Kenia en Uganda is er een om snel te vergeten. Aangezien Khaalid en Theo (die nu op safari zijn in Tanzania) deze, door ons aangeraadde, tocht nog moeten doen post ik dit berichtje iets later dan gepland :). Tijdens deze reis zijn we de Nijl bij Jinja (de bron van de Nijl) overgestoken, en hier gaan we over een week nog raften (dit is een grade 5 rivier, vergelijkbaar met de machtige Zambezi rivier!).
In Kampala aangekomen zijn we snel naar 'Backpackers hostel' gegaan en hebben hier een Banda (een soort hutje) gehuurd; apen lopen vrij rond over de camping, erg leuk. De locatie is net buiten de stad, en dit is maar goed ook, want de binnenstad is een TE drukke, warme, zanderige en vooral vieze stad. In Kampala zijn we maar 2 dagen gebleven, om de busrit naar Rwanda te regelen en dollars (en dat valt niet mee met alleen Mastercard). Aangezien we na Rwanda terugkomen om dit land voor eens en voor altijd af te vinken hierover later meer.

Rwanda

When they said ‘never again’ after the holocaust, was it meant for some people and not others?”
- Apollon Kabahizi -

De busrit naar Rwanda nam 9 uur in beslag en was een erg mooie reis. Rwanda wordt 'les pays des milles collines' (het land van de duizend heuvels) genoemd, en dat is geen woord teveel. Je kunt nergens verder kijken dan de volgende heuvel, en al het land is bewerkt en volgezet met koffieplanten, en vooral bananenbomen.
De enige associatie die ik met dit land had is dat van de genocide van april 1994. Na een week hier geweest te zijn, ben ik oneindig veel positiever. Het land is onwijs mooi, de mensen erg aardig (al
kijken ze je wel aan alsof je van een andere planeet komt), en vooral de instelling van alles en iedereen is positief. Er wordt naar de toekomst gekeken, zonder het verleden te negeren; er zijn veel memorials voor de genocide.
De hoofdstad Kigali ligt op een aantal heuvels (kan ook niet anders) en is groen, niet druk en zeer prettig om in rond te lopen. Grotere afstanden in de stad bereizen we met de boda-bodas (motoren). We hebben hier ons eerste genocide memorial bezocht, waar de geschiedenis van het probleem, de genocide zelf, en de toekomst van het land onverbloemd worden verteld. Ook zijn hier erg veel mensen herbegraven (260.000), uit Kigali (in de stad waren meer dan duizend massagraven, waarvan een in het moeas voor het memorial waar 175.000 mensen vermoord zijn). De stad was in april 1994 het toneel van een van de donkerste hoofdstukken uit de geschiedenis van de mensheid, toen de Hutu meerderheid zich tegen de Tutsi minderheid keerde, en waar buren, oude vrienden en zelfs familie op elkaar in begonnen te hakken met machetes, knuppels etc. (je gaat erg twijfelen aan onze zogennaamde 'beschaving'). Deze 'spontane' uitbarstingen waren door de Hutu milities (de Interahamwe) zorgvuldig gepland, en de bevolking werd al jaren lang voorbereid op deze actie door propaganda over de radio (het probleem bestaat overigens al minstens sinds de jaren '60). Het verschil tussen Hutu's en Tutsi's is er een van klasse (minder dan 10 koeien en je was een Hutu, anders een Tutsi), en is door de Belgen in 1932 etnisch gemaakt, waarbij iedereen opgemeten en geregistreerd werd. De Tutsi minderheid werd bevooroordeeld ten koste van de Hutu meerderheid en dit zette veel kwaad bloed. Het resultaat is bekend.
Twee dagen geleden zijn we naar het zuiden afgereisd, naar Butare, en vanaf daar hebben we een dorpje bezocht waar een van de ergste slachtingen uit het conflict heeft plaatsgevonden. Een middelbare school was het toneel van een gebeurtenis waar in twee dagen 50.000 mensen om zijn gebracht (de Interahamwe waren getraind om iedere 20 minuten 1000 mensen om te brengen, en dit hebben ze drie maanden lang volgehouden, terwijl de VN een oogje toe deed). Dit memorial is nog niet af, en staat daarom nog nergens aangegeven (niet in de Lonely Planet; wij hoorden het van de twee Amerikaanse meisjes die 5 maanden in Rwanda hadden gewerkt). Het is veruit de ellendigste plek waar ik ooit ben geweest. De locatie van de school is erg mooi, tussen heuvels op het platteland, net buiten een klein rustig dorpje, en hier zie je dan de lichamen van alle slachtoffers uitgestald liggen in de lokalen. De uitdrukkingen kun je gewoon nog op de wituitgeslagen (verkalkte) gezichten zien, en ook de verwondingen laten niets aan de fantasie over. De kamers zijn verdeeld naar leeftijd en wat direct opvalt zijn de vele kamers met kinderen en baby's. This is not for the faint hearted, en we zijn hier dan ook maar 5 minuten gebleven.
Hierna hebben we in Butare nog een museum bezocht over het land, maar dit maakte na het vorige geen indruk meer. Na een vermoeiende dag, zijn we om 21.00u in Kigali gaan slapen.

Gelukkig heeft Rwanda veel meer te bieden dan haar ellendige verleden, en we moeten dan ook niet nastreven alleen dit te zien. Rwanda is namelijk ook het land van de zeldzame berggorilla's in het 'parc national des vulcans', de beste en mooiste plek van Afrika om dit zeldzame familielid van ons te aanschouwen (er zijn er nog maar 700 in het wild, allemaal in het kleine gebied van oost Congo, Rwanda en zuid Uganda). Aangezien je minstens 3 maanden van tevoren moet boeken was de kans erg klein, maar het is toch gelukt!
Gisteren zijn Agnes en ik naar Ruhengeri gegaan, een klein dorp dat uitkijkt over de Virunga vulkanen (7 stuks, waarvan sommige meer dan 4500m). Deze rij vulkanen vormt een natuurlijke grens met Congo (waar de Interahamwe milities zich hebben teruggetrokken na de inval van Paul Kagame na de genocide). Eelke heeft besloten de apen te laten voor wat ze zijn en is afgereisd naar Congo, Goma om precies te zijn, een roversnest waar moorden en verkrachtingen aan de orde van de dag zijn en waar de VN met tanks en AK-47's de bevolking in toom probeert te houden (Bo is hier vorige week ook geweest). De stad werd in 2002 nog verwoest door een vulkaan, wat de sfeer zeker ten goede komt. Hoe mooi en aanlokkelijk dit alles ook mag klinken, er moeten nu eenmaal keuzes worden gemaakt en Agnes en ik kozen voor 'tha monkeys' (update, Eelke is levend teruggekeerd).
Vandaag hebben we de tocht door het regenwoud naar de gorilla's dan eindelijk gemaakt (nadat ik hierover vorig jaar gehoord had van een engels meisje in Vietnam) en ik moet bekennen dat dit een van de beste ervaringen ooit was (we voelde ons erg bevoorrecht, aangezien weinig mensen deze dieren in het wild hebben gezien). De groep die wij toegewezen kregen (de Amahoro groep) woont op de Bisoke vulkaan (naast Karisimbi, waar Dian Fossey de Susa groep bestudeerde welke Bo vorige week heeft bezocht). De groep bestond uit 15 gorilla's, waarvan een aantal baby's en natuurlijk een silverback! De omgeving is echt ongeloofelijk mooi, en om de gorilla's hier te zien van nog geen 1m afstand is niet te beschrijven. In het begin maakte een aantal apen veel ruzie met elkaar (ze lopen langs elkaar en slaan dan ineens voor ze laf wegrennen). Ook begonnen ze op de borst te kloppen en door onze groep te rennen, wat in het begin even schrikken was. Later werd alles rustig toen de Silverback langs kwam lopen (holy shit wat een enorm beest!). Het laatste halfuur gingen we wat hoger de berg op om de andere leden van de groep te bekijken. Hier zagen we de andere silverback die z'n hand verloren was door stropers (ongeloofelijk maar waar); en nog veel mooier, we zagen wat gorilla baby's en peuters, waarvan er een mij niet met rust wilde laten en zelfs sloeg :). Na vele foto's genomen te hebben moesten we na een uur weer vertekken. Weg van een van de mooiste plekken op deze aarde, en een ongeloofelijke ervaring rijker.

Morgen naar Uganda om onze nieuwe reisgenoten, Khaalid en Theo, te verwelkomen!

Foto's zijn geplaatst!!!


(ps. ik ga nooit meer reizen zonder Rolf, dat BELOOF ik plechtig, met god/allah/jahweh en Hans Teeuwen als mijn getuigen!!!!!)