It's Kili time!

Then they began to climb and they were going to the East it seemed, and then it darkened and they were in a storm, the rain so thick it seemed like flying through a waterfall, and they were out and Compie turned his head and grinned and pointed and there, ahead, all he could see, as wide as all the world, great, high, and unbelievably white in the sun, was the top of Kilimanjaro. And then he knew that there he was going.
-Ernest Hemingway, the snows of Kilimanjaro-

Ik zit hier nu in een internetcafe de kakkerlakken van me af te slaan om te melden dat we eergisterochtend de Kilimanjaro (hoogste berg van Afrika, 5895m) hebben bedwongen! Gisterochtend, na een hele nacht keihard bikkelen, bloed overgeven, een hartslag in rust van boven de 130, en bijna te moe om nog een stap te zetten, hebben Sander (ik), Agnes, Eelke en Bogdan de top, Uhuru peak, bereikt! Voor de geinteresseerden hieronder het hele verhaal:

Eindelijk is het dan zover, tijd om naar het dak van Afrika af te reizen en de eerste van de 'seven summits' af te vinken (zie foto's). De reis begint in Arusha, (1200m AMSL) op de Afrikaanse savannen. Vanaf hier hebben we met z'n vieren, 8 porters (waarvan 1 ook kok), een gids en zijn assistent de bus gepakt naar de Machame gate. De route die we gekozen hebben wordt beschouwd als een van de moeilijkere, en daarom ook de Whiskey route genoemd (in tegenstelling tot de Marangu route, welke in de volksmond de Coca-Cola route heet), maar beslist de mooiste, en dat is reden genoeg!
De eerste dag zijn we vanaf 1800m door het dichte regenwoud naar de volgende klimaatzone gaan lopen op 3000m hoogte. De tocht werd door mij als zeer ellendig ervaren, aangezien ik mijn regenjack vergeten was (voor $20 heb ik een poncho van nog geen Euro gekocht). De komende 6 uur was ik volledig weggedoken en verkrampt water uit mijn nieuwe aanwinst aan het scheppen, terwijl de rest liep te genieten van het wonderschone 'Enchanted Forest'.
Die avond, na droge kleren aangetrokken te hebben (alles was zeiknat, dus neem dit met een korreltje zout) hebben we genoten van de plek waar we gingen camperen. De omgeving is het best te omschrijven als de aarde zoals die er 200 miljoen jaar geleden uit gezien moet hebben (in mijn verbeelding althans), met onkruid uit de Nederlandse achtertuin, alleen dan 15m hoog, en kraaien (scavenger birds) die de wacht hielden bij onze tenten, zo groot als een gemiddelde kalkoen, en een permanente mist, zodat je niet verder dan 20m kon kijken. Die nacht werd Eelke ziek en moest overgeven.
De tweede dag begon goed, behalve voor Eelke. We ruimden snel onze tassen in, maakte de keuze om Eelke toch maar niet achter te laten voor de scavenger birds (die verdacht lang en aandachtig cirkeltjes om hem heen vlogen), en gingen door deze nieuwe zone klimmen tot 3800m (hier begon wederom een nieuwe klimaatzone, namelijk de heather moorlands, ook wel moonland genoemd). De hele dag werden we omgeven door mist. Halverwege de tocht werd Eelke steeds zieker en moest een aantal keer overgeven, waarna hij ook flauwviel (en daarmee een zeldzame boom doodde). Na deze ellendige gebeurtenis waren we allemaal behoorlijk bezorgt en twijfelde of Eelke de top wel (levend) ging halen. 's Avonds kwamen we aan, aan de rand van het Shira plateau, uit de mist, en met een topuitzicht op KIBO, de besneeuwde hoogste top van Kilimanjaro. Hier hebben we zitten genieten van de mooiste zonsondergang op het zuidelijk halfrond, waarbij we vergezeld werden door Mt. Meru in de verte.
De derde dag was een acclimatisatiedag, en hebben we onze spullen laten drogen in de zon. Eelke was te ziek om iets te ondernemen, en om hem niet tot last te zijn, zijn Agnes, Bogdan en ik 4 uur gaan hiken naar de Shira huts met een uitzicht op het Shira plateau (1 van de drie kraters die de Kilimanjaro reik is, naast Kibo (5895m) en Mawenzi (5149m)). Die dag heeft Eelke, tot schrik van Said (onze gids), weer niets kunnen eten. De sfeer was enigzins bedrukt, zeker omdat iedereen twijfelde of Eelke nog wel op tijd zou herstellen.
Dag vier begon erg goed, Eelke voelde zich goed genoeg om te stijgen naar een hoogte van 4600m naar Lava Tower, om daarna weer af te dalen naar 3950m, de Barranco valley (8 uur gelopen). Deze dag heb ik eigenlijk alleen maar kunnen genieten, voornamelijk van alle 'Giant Senecia's' (aka Senecia Kilimanjarii), welke je maar op de foto's moet bekijken (een zeldzaam mooie boom/plant die alleen op deze berg voorkomt).
Dag vijf voelde Eelke zich wederom iets beter en de ochtend begon met het beklimmen van de Barranco wall, een 400m practisch verticale wand, waar vorig seizoen 2 hikers om zijn gekomen. Bovenaan gekomen hebben we nog een paar uur gelopen tot we bij het laatste waterbijvulpunt van de route kwamen, de Karanga valley (4100m).
Dag zes was wederom slechts 4 uur lopen naar Barafu huts (4600m), het laatste station, vanwaar we die nacht om 23.30u zouden vertrekken voor de ellendigste tocht sinds mensenheugenis.
Hoe we die nacht ervaren hebben is moeilijk te beschrijven. Het is in ieder geval het zwaarste, mooiste en idiootste wat ik ooit heb gedaan. Agnes werd al vrij snel ziek van de hoogte en moest constant overgeven, maar volgens Said kon ze door gaan. Na een paar uur kreeg ik een druk op de borst en mijn hartslag wilde niet meer onder de 130, ook niet als ik stilstond. Vanwege de hartproblemen in de familie, en die bij mijn geboorte begon ik me erg zorgen te maken en wilde een aantal keer stoppen (ik was echt bang). Said bleef echter volhouden dat we verder konden en dit hebben we dan ook gedaan. Ik vertraagde mijn tempo tot bijna nul en ben zo verder de berg op gekropen tot aan Stella point (het was nu 5 uur 's ochtends), het 2e hoogste punt (de meeste mensen haken hier af). Vanaf hier was het nog anderhalf uur lopen langs de kraterrand en de tientallen meters hoge gletsjers totaan Uhuru peak. Dit moment deed al het voorgaande vergeten, en hier hebben we wat mooie foto's gemaakt, terwijl de zon net opkwam. Toen ik hier bloed begon over te geven was het tijd om te gaan.
Naar beneden namen we de, volgens de LP, LOCO route. Lawine skiiend over grind zijn we 1300m afgedaald in een goed halfuur. Tijdens deze vrije val ben ik een aantal keer gevallen waarbij ik een bergstok brak (gelukkig maar, want het had ook m'n nek kunnen zijn).
In Barafu hebben we 2 uur gerust waarna we weer af moesten dalen tot 3100m (de Mweka Huts). De laatste dag zijn we snel door de jungle gerend totaan de poort, waar we onze gouden certificaten opgehaald hebben. De crew heeft die ochtend nog voor ons gezongen en gedanst (staat op film)en dit was echt een topafsluiter (spontane reactie nadat we ze $600 fooi hadden gegeven).
Kortom, dit was een week om NOOIT te vergeten, en zeker aan te raden aan iedereen!
But remember: this is NOT a mountain to be triffled with!

Bij deze wil ik nog bedanken:
Mijn moeder voor de ORS waar iedereen veel baat bij heeft gehad, mijn zus voor de warme kleren (zonder was ik een wisse dood gestorven :) ), de ouders van Agnes voor de zonnebril en de skistokken, en Agnes, Bogdan en Eelke voor een SUPERweek!

Mensen, foto's volgen hopelijk snel.

ps, Sjoerd gefeliciteerd met het winnen van New Venture!

pps, onze vriend Bogdan is vanmorgen vertrokken richting Rwanda om daar de zeldzame berggorilla's te gaan bekijken. Met een beetje geluk weet ie voor ons ook een plek te reserveren voor over een goede week, als wij daar ook heengaan. So Bo, take care, see those monkeys and get the hell outta there, aaaaaight!
wijzelf gaan morgenvroeg 4 dagen op safari, maar hierover volgende keer meer.