Trans Sahara

Na enkele dagen op snelwegen gereden te hebben was het moment eindelijk daar. Na Agadir begint de woestijn, en het was tijd om de sprong naar donker Afrika te wagen. We vertrokken vroeg in de ochtend, want dan is het nog lekker koel, voor een geplande tocht van 920 kilometer door de Sahara, de grootste zandbak ter wereld. De meningen in de groep waren verdeeld of het wel slim was om zover te gaan rijden door de hitte, maar we besloten om het te gaan proberen.
De eerste dag rijden haalden we onze planning niet (in Afrika valt immers niets te plannen), maar we kwamen toch behoorlijk ver; tot in de hoofdstad van de Westelijke Sahara, Layounne, een tocht van meer dan 700 kilometer. De weg hiernaartoe was erg goed, en liep langs de steile kliffen van de Atlantische Oceaan. Hierdoor was de temperatuur maar rond de dertig graden en was het lekker rijden op de motor (wel hadden we ons de Sahara anders voorgesteld). De tweede dag was wederom lekker rijden, en bij het zien van de eerste woestijnduinen besloten we om hier even een stukje offroad te gaan voor wat mooie foto’s (we wisten hier nog niet dat er overal mijnen liggen).
De grensovergang van de Westelijke Sahara naar Mauritanië was een redelijk bizarre ervaring. Het moment dat we door het hek reden, weg uit Marokko, hield de weg op en waren we zo goed als verdwaald. De weg veranderde in mul woestijnzand en nadat Doenan met de motor gevallen was kwam ik vast te zitten en moest ik samen met Uudzuu de motor uit het zand trekken. Het relaxte beeld dat we de laatste dagen hadden gekregen van de Sahara was in één klap verdwenen. We waren nu ook wat verder landinwaarts en de koele wind van zee was gedraaid en was nu een gloeiend hete wind uit het hart van de woestijn. Na vijf minuten was ik drijfnat van het zweet. Vanaf een afstand stonden wat bedoeïenen tussen uitgebrande auto’s (van verdwaalde toeristen?) naar ons te kijken. Ze boden aan om ons de weg te wijzen voor absurde bedragen, en omdat we het niet vertrouwde zijn we doorgereden naar een huisje dat na een tijd aan de horizon verscheen. Dit bleek uiteindelijk de grenspost te zijn waar we te horen kregen dat het pad dat we genomen hadden vol ligt met mijnen (een overblijfsel van de oorlog om de Westelijke Sahara). Hier begon een redelijk goede weg naar de dichtstbijzijnde stad, Nouadahibou, en onderweg zagen we de langste trein ter wereld (twee kilometer) ijzererts vervoeren vanuit een mijn een paar duizend kilometer verder. Mauritanië is één van de armste landen ter wereld en bestaat voor driekwart uit woestijn. Er zijn bijna geen wegen (de weg naar de hoofdstad ligt er pas een jaar, anders hadden we met eb over het strand moeten rijden). Het land is verdeeld tussen Arabieren en zwarte Afrikanen en een sterk kastensysteem zorgt ervoor dat de zwarte minderheid gediscrimineerd wordt. Mauritanië is één van de weinige landen ter wereld waar slavernij nog bestaat.
De dag erna zijn we naar Nouakchott, de hoofdstad, gereden. Honderden kilometers lang reden we door de woestijn zonder een benzinestation tegen te komen. Gelukkig hadden we extra benzine meegenomen in jerrycans en konden we onderweg bijvullen. Helaas hebben de tankstations sinds de Westelijke Sahara geen loodvrije benzine meer waardoor we genoodzaakt zijn onze tanks vol te gooien met lood, waardoor op den duur de katalysator van de motor verstopt zal raken (als dit gebeurt moeten we een stalen pijp door de uitlaat rammen, en zo de filters doorprikken, maar dit heeft Yamaha ons alleen in theorie uitgelegd). Uiteindelijk gaf de thermometer 44 graden aan in de schaduw.
Nouakchott is een grote zanderige, uitgestrekte stad met brede straten. De Arabieren die er rond lopen zijn erg trots en lopen te pronken op straat in hun witte jurken met gele strepen en moderne mercedessen. Uiterlijk vertoon is erg belangrijk voor ze. Bij de universiteit van de stad ben ik samen met Doenan en Uudzuu een student gaan interviewen voor de Spits. Hij vertelde over de ongelijke behandeling van donkere Afrikanen en over het leven in Mauritanië. Een erg vriendelijke, verlegen jongen.
Gisteren zijn we de grens overgestoken naar Senegal. We moesten de auto en de motoren op een veerpont zetten en een grote rivier over naar het veel groenere Senegal. Voordat dit gebeurde moesten we de ene belasting en toeslag na de andere betalen en voor we het wisten waren we 220 Euro armer. Aan de Senegalese grens moesten we ook nog tientallen stempeltjes halen bij allerlei verschillende kantoortjes, terwijl er tientallen sjacheraars om ons heen liepen om ons nog meer geld afhandig te maken. Na enkele uren heen en weer lopen door de brandende zon bij meer dan veertig graden Celsius, zonder drinken (alles was op), werden Doenan en ik licht in ons hoofd en hadden we het gevoel bijna flauw te vallen. Uiteindelijk zijn we op de motor gesprongen en met een ondergaande zon naar het honderd kilometer verderop gelegen St. Louis gereden. Nu waren we in het echte Afrika. We reden door kleine, arme dorpjes waar vriendelijke mensen ons lachend begroette terwijl we met de karavaan langsreden. Om de vijftien kilometer werden we aangehouden door een autoritaire militair die allerlei documenten wilde zien die nergens op slaan. Gelukkig zijn we goed voorbereid met allerlei nepdocumenten met nutteloze stempels zodat we ze alles wijs kunnen maken en ze ons geen hoge boetes kunnen geven. Meestal zijn we met een paar peuken en wat pennen klaar en kunnen we weer door.
In St. Louis zijn we gisteravond met Afrikanen met dreadlocks meegegaan naar wat dubieuze clubs, en hebben we een mooi feestje mee weten te pakken. Vandaag hebben we onze tweede rustdag van de expeditie om weer wat orde op zaken te stellen, zodat we morgen uitgerust kunnen beginnen aan de reis naar Gambia.