Amazonia

Het was wederom een drukke maar erg leuke week; met als logisch gevolg dat ik jullie wéér moet vervelen met wat spannende verhalen.

Bij Canedo hebben we de afgelopen week aan het besturingssysteem gewerkt. We zijn begonnen met de ailerons (kleppen aan de vleugels die beide naar een andere kant uitslaan zodat het vliegtuig naar links en rechts kan bewegen). We hebben eerst de kabelspanning gecontroleerd, daarna hebben we de aileronuitslagen afgesteld en de hele zaak schoongemaakt. Nu klinkt dit allemaal misschien niet heel erg boeiend, ware het niet dat tijdens dit hele gebeuren Carlos (al vijftien jaar één van de verantwoordelijken voor dit soort zaken bij Canedo) ons het afstellen eerst uit ging leggen. Volgens de Service Manuals van de Curtiss waren de maximale aileronuitslagen 20º naar boven en 32º naar beneden. Volgens onze goede vriend Carlos waren dit echter centimeters. Na hem hier meerdere malen op geattendeerd te hebben wist hij mij gerust te stellen (door onverstaanbaar Spaans te spreken en rustig met z’n hoofd te knikken alsof hij wel wist waar hij mee bezig was) en ‘luisterde’ ik aandachtig verder. Na een uur werk kwam Agnes ook even kijken hoe ons werk ervoor stond en schrok toen ze zag wat Carlos aan het doen was. Gelukkig verstond Agnes hem wel, en kon ze in het Spaans ook uitleggen aan onze Einstein dat er een wezenlijk verschil zit tussen graden en centimeters; bij vliegtuigen vaak een verschil van leven of dood. Na hevig geschrokken te zijn, is Carlos met onze assistentie al het werk toch maar overnieuw gaan doen; en zo redde deze twee Nederlanders wederom enkele levens van wat mensen hier en daar.

Het eerste weekend na onze relaxte vakantie in La Paz was het weer tijd voor een mooie roadtrip, we hadden immers weer hard gewerkt (toch Gunnar en Thijs ;) ). Aangezien het Tasmin’s laatste weekend in Bolivia was (ze moest weer terug naar Australië ), en ze de Amazone nog niet gezien had, besloten we om naar Chapare te gaan (Cochabamba ligt in een vallei hoog in de Andes, en net achter de bergen begint de Amazone).
In Chapare hebben we twee dagen doorgebracht in Villa Tunari, een klein toeristisch dorpje waar van alles te doen is. De dag begon al redelijk klote omdat we om 5 uur ‘s ochtends op moesten staan om de bus te halen. Daarna kregen we een heel duur hotel aangesmeerd (met zwembad en glijbaan), met chagrijnig personeel en vies eten. Toen we klaar waren met onze lunch liepen we naar het zwembad, waar iedereen stil aan de rand van het zwembad stond. Met mijn altijd goede timing vroeg ik lachend ‘did somebody die in here’, waarop er vrijwel meteen een blauw aangelopen man het zwembad uitgetild werd, dood! Er werd direct een handdoek over z’n hoofd gelegd en in een kleine jeep getild, waar z’n benen ver uitstaken. En zo werd de arme man weggereden, nog voordat zijn familie, die nog vrolijk in de jungle aapjes aan het kijken was, ook maar ergens van wist. Ze denken dat de man een hartaanval heeft gekregen in het water en toen verdronken is. Aangeslagen zijn we weggegaan naar de jungle waar een Kapucijner aapje, als kers op de taart, mijn hele broek (natuurlijk een witte!) onderpoepte, en zo kwam er een einde aan mijn ‘ietwat’ ongelukkige ochtend.
De rest van de dag was veel beter; de aapjes bleken, als je ze eenmaal leert kennen erg lief en speels (ze plaste Gunnar’s t-shirt onder) en het regenwoud was erg mooi. We hebben met z’n vijven nog een tocht van twee uur door de jungle ondernomen, waar we nog erg gave apen (spider monkeys) tegenkwamen. Dit zijn hele lange tengere zwarte apen met een veel te klein hoofd voor hun lichaam, en een behoorlijk domme uitstraling; maar lief waren ze wel. Zo pakte er één, toen hij eenmaal gewend was geraakt aan ons bezoek, mijn hand vast met hand én staart toen er nieuwe mensen aan kwamen lopen, en begon de aap eraan te trekken (zo van meekomen!) om ergens anders te gaan zitten likken aan een bank. Een aanrader dus!
Op zondag zijn we nog naar La Jungla gegaan, een soort speeltuin in het oerwoud waar je aan ijzeren lianen kan slingeren (een sprong van een platform van 18m hoog). Dit was wel aardig, maar zeker niet meer dan dat. En we waren blij toen we ’s avonds weer veilig thuis kwamen in Cochabamba, de stad waar het altijd lente is en waar de vogeltjes altijd fluiten.

Ps. Ik heb maar gelijk wat extra foto’s van onze collega’s ge-upload, om een leuke indruk te geven van onze stage. Foto’s van de familie Canedo komen nog, maar ze blijken vooralsnog erg schuw.

Pps. And don't forget to keep them posted!