Nebitchi!

Na een stilte van bijna 2,5 jaar heb ik dan toch besloten om weer leven te blazen in mijn reisdagboek op internet. De voornaamste reden is natuurlijk om familie en vrienden up-to-date te houden van al mijn knotsgekke avonturen waar ook ter wereld, maar een niet minder valide reden is dat het teruglezen van mijn vorige verhalen en de reacties daarop een toch wel erg leuke souvenir is voor mijzelf.

Goed, eerst maar even een korte resumé van de afgelopen twee jaar, en daarna wat over mijn “nieuwe” werk en mijn nieuwe thuisland.

In 2008 heb ik mijn tijd bij Rolls-Royce succesvol afgesloten door in december in Nederland af te studeren met een whopping 8,5, en hiermee mijn Master in Aerospace Engineering te bemachtigen. Ergens halverwege mijn jaar in Bristol kwam ik er langzaam maar zeker achter dat dit niet was wat ik wilde doen de rest van mijn leven. Dromend over betere tijden dacht ik ineens aan een bedrijf in de olieindustrie waarmee ik een aantal jaar eerder kennis had gemaakt op een bedrijvenbeurs in Rotterdam. Ik besloot mijn cv te posten op hun site, en dacht er verder niet veel meer over na. De volgende dag echter vond ik direct een email van hun in mijn inbox of ik de dinsdag erop niet in Noorwegen kon zijn voor een 2-daagse sollicitatie procedure. Nog geen week later, na twee intensieve dagen in Stavanger, kreeg ik dan ook direct het goede nieuws te horen dat ik was aangenomen! Achteraf gezien niet slecht gepland, want enkele maanden later begon de ergste economische crisis in de geschiedenis! Schlumberger, net als alle andere bedrijven in de olieindustrie, namen tegen november al niemand meer aan. Tijdens de sollicitaie heb ik duidelijk aangegeven dat ik eerst nog tot december bij Rolls-Royce moest werken, en daarna zou ik voor anderhalve maand naar Zuid Amerika gaan om mijn meisje te bezoeken. Vanaf februari zou ik kunnen beginnen. Door alle problemen wereldwijd werd dit pas eind maart 2009.

De dag na mijn afstuderen (16 december 2008 ) vertrok in direct naar Brazilie samen met Krystof Byttebier, de jongen van mijn studie die ik had leren kennen in mijn eerste week in Bristol. Twee weken later, in Rio de Janeiro, sloot Ximena bij ons aan om nieuwjaar te vieren. Daarna vertrok Kristof weer naar Belgie om piloot te worden, en zijn Ximena en ik overland naar Bolivia gereisd. Na een geweldig ontspannen maand besloten we de laatste week nog een reisje te maken naar Lake Titicaca samen met haar oudste zus Paola en haar verloofde Marco (hij had haar een week eerder ten huwelijk gevraagd). Op het eiland van de zon, heb ik Ximena gevraagd of ze met me wilde trouwen. Diezelfde ochtend ben ik vroeg opgestaan om het hele dorp Copacabana af te lopen, zoekend naar een ring. Uiteindelijk werd het de enige gouden ring in een straal van 100km “waar ik het dan maar mee moest doen”. Needless to say zei ze ja, en komende maand (17 april 2010) stappen we dan ook samen in het huwlijksbootje, tijdens een ceremonie die in Bolivia plaats gaat vinden. Een leuk detail is dat we die zelfde dag op het eiland van de zon een hondje (Wayra) van 6 weken oud hebben gestolen meengenomen om bij ons in Cochabamba te komen wonen.

In maart van 2009 kreeg ik het goede nieuws dat ik op het einde van die maand kon beginnen met werken bij Schlumberger. Eerst moest ik voor een lange week naar Tyumen in hartje Siberie (mijn partner-in-crime Gunnar zit daar nu ook voor enkele maanden) voor een kennismakingsweek. Daarna heb ik twee maanden in Nederland gewerkt in Ijmuiden. Ik zou eigenlijk in Sachalin gaan werken, een Russisch eiland boven Japan, maar door visum problemen ging dit niet door. In mei hadden ze gelukkig een nieuwe locatie voor me, Turkmenistan, een woestijnstaat in het hartje van Centraal Azie. Maar eerst moest ik nog voor een trainingsschool voor vier maanden naar Abu Dhabi, de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten. Hier heb ik een geweldige, maar ook ongelofelijk zware tijd tijd beleefd. Sinds oktober van vorig jaar werk ik op permanente basis in Balkanabat, Turkmenistan.

Nu woon ik dan alweer een half jaar in Turkmenistan, een onherbergzaam land vergeten door de tijd. Het is nog geen 150 jaar geleden dat de eerste Europeanen hier kwamen. Het werd al snel een politiek strategisch gebied in the “Great Game” door haar strategische ligging tussen India (de parel van alle kolonieen die Engeland rijk was) en het zich steeds verder uitbreidende Rusland. Uiteindelijk werd het land opgeslokt door de zich steeds verder uitbreidende communistische supermacht, inmiddels de USSR. Tot 1991 bleef het een vergeten onderdeel in een uithoek van de USSR. Na haar onafhankelijkheid werd het land geregeerd door haar eerste president Turkmenbashi (leider van alle Turkmenen). Sinds de val van de USSR, staat de gehele regio rond de Kaspische zee weer in de schijnwerpers door de gigantische hoeveelheden olie en gas die hier de laatste jaren zijn ontdekt. Het is nu zelfs aangeduid als meest belangrijke regio op geopolitiek vlak voor de komende decennia. De “New Great Game” is dan ook begonnen, met als nieuwe spelers de VS, Europa, Rusland, Iran en China. Ik woon in het westen van het land in Balkanabat, een klein dorpje in de hart van de Karakum woestijn, het woongebied van de Turkmenen, welke leven in een gebied dat strekt van Turkije in het westen tot aan West China in het oosten. De laatste millennia trokken enkele van de grootste veroveraars die de wereld ooit heeft gezien door deze woestijn, zoals Alexander de Grote op zoek naar het einde van de wereld (wat hij hier ook bijna gevonden leek te hebben), Timur Lenk op zoek naar eeuwige roem, en Genghis Khan op zoek naar meer en meer rijkdommen om zijn moordende en plunderende hordes in toom te houden. Samen maakten deze grote namen de weg vrij voor een bloeiende handel tussen Oost en west. Tweeduizend jaar lang zou de zijde-route de fysieke verbinding vormen tussen China en het Westen, en Turkmenistan lag in het hart van deze handel.

Ik werk hier nu op rotatie basis, wat betekent dat ik ongeveer zeven weken moet werken, en dan steeds drie weken vrij bent. Dit moet echter met een korreltje zout worden genomen. De eerste 106 dagen heb ik iedere dag moeten werken, van ’s ochtends tot ’s avonds laat, zonder ook maar één dag vrij te hebben gehad. Nu sta ik echter op het punt om 7,5 week vrij te nemen. Dat dan weer wel! Ik werk als Field Engineer voor Wireline, wat inhoud dat ik oliereservoirs evalueer door meetapparatuur aan kilometerslange kabels de grond in te laten gaan. Zeer uitdagend en avontuurlijk werk waar ik mij bijzonder gelukkig mee prijs. Ik werk voornamelijk voor Burren Energy op olieplatformen met schitterende namen als “Nebitchi” (Turkmeens voor oil-man), “Hana” en “Gara Altyn ” (Turkmeens voor zwart goud).

Dit was ‘m dan wel weer voor deze keer. Als je me wilt bellen of een kaartje sturen dan kan dat natuurlijk altijd op:

Alexander Heynen
Promzona “Balkanneftegeofizika”
Mail Box 17, Balkanabat – 7451010
T: +993 (222) 77218
M: +993 (66) 240649