La Vida es Bella

De laatste weken zijn snel voorbij gegaan, en in de tussentijd is er weer veel gebeurd. Zo werken de beide motoren, waar Agnes en ik de laatste weken hard aan hebben gewerkt, van de Curtiss, hebben we een roadtrip ondernomen naar het ‘Jurassic Park’ Toro Toro, zijn we naar de partystad Santa Cruz gegaan om, de naam zegt het al, te feesten, en zijn we ons nóg een stukje meer thuis gaan voelen in CBB en op het werk.

Ondanks alle spectaculaire dingen die we hier ieder weekend weer zien en doen (roadtrips) vermaak ik me toch veruit het beste in CBB. Ik krijg maar moeilijk uitgelegd aan mijn zus, broer, ouders en vrienden hoe mooi het leven hier is in Bolivia; jullie zouden het zelf moeten komen zien (en natuurlijk is bijna iedereen van harte welkom). Toch ga ik het nog één keer proberen.
Om te beginnen is het weer hier perfect (Cochabamba wordt de stad van de eeuwige lente genoemd). De stad ligt op 2500m hoogte waardoor het niet aanvoelt alsof je net onder de evenaar woont. Met bijna iedere dag een perfect strakblauwe hemel, droge lucht (dus je zweet niet), en een temperatuur tussen de 25°C en 35°C is het hier zoals ze dat zo mooi zeggen in Brabant ‘behoorlijk aangenaam’.
Verder zijn de mensen hier erg Europees, met het enige verschil dat ze niet constant zeiken, niet chronisch chagrijnig zijn, en wel ‘hallo’ zeggen tegen hun buren (die ze ook daadwerkelijk kennen). Het woord ‘stress’ kennen ze alleen uit de Hollywood films, waar overigens niet al teveel naar gekeken wordt; in plaats van drie uur per dag televisie te kijken houden ze er rare gewoonten op na; zo trekken ze veel met familie en vrienden op, praten ze met mensen op straat die ze niet eens kennen en debatteren ze eindeloos over politiek op de vele plaza’s. De mensen hebben hier een stuk minder geld en spullen dan wij in Nederland, maar lijken toch een stuk gelukkiger.
Toch heb je hier net als in Europa alle dingen die je nodig denkt te hebben voor je dagelijkse behoeften, zoals supermarkten, erg goed eten, openbaar vervoer, uitstekende sociale voorzieningen en goede discotheken. Voor veel mensen in de stad zijn deze zaken te duur, maar zijn er prima en goedkope alternatieven. De Campesino’s (de mensen op het platteland) zijn helaas schandalig arm, en om precies die reden worden ze gediscrimineerd.
Door een erg slim systeem dat wij in het Westen op hebben gezet, ben je hier als ‘arme’ Europese student echter multimiljonair en is je geliefde gulden (€0,453) hier enkele daalders waard (en niet alleen op de markt). Ze woon je voor 1/3 van je huur in Nederland in een grote villa waar de buurman met zijn Landcruiser ‘U’ tegen zegt, eet je in de duurste sterrenrestaurants iedere dag sushi voor €5 (en dit is echt het duurste wat je kunt eten, want een prima viergangen menu inclusief drinken kun je ook krijgen voor €0,60), en neem je een taxi naar de andere kant van de stad voor een gulden.
De omgeving van CBB is ook niet bepaald vervelend te noemen. Zo liggen net buiten de stad enkele pittoreske dorpjes met meertjes, watervallen en bosrijke gebieden. Bergen van meer dan 5000m liggen op 25 minuten afstand, regenwouden op drie uur rijden en de mooiste nationale parken op 25 minuten vliegen. De Andes met de mooiste bergtoppen ter wereld (samen met de Himalaya’s) liggen binnen handbereik; wie cultuur wil gaat naar La Paz of naar Peru; wil je feesten ga je Santa Cruz; en wil je de lekkerste Argentijnse biefstukken ter wereld, dan blijf je gewoon lekker in Cochabamba. Verder zijn familie en vrienden nooit meer dan 14 uur vliegen van je vandaan, en ja dat is minder dan een dag. Het klinkt bijna alsof ik hier wil blijven!

Twee weken geleden was het na een kleine pauze wederom tijd voor een mooie roadtrip, niet omdat we dat nou zo graag wilden, maar vooral om weer iets mee te maken zodat we het thuisfront tevreden konden stellen met een mooi bericht op www.waarbenjij.nu ;). Omdat we, bijna allemaal, moeten werken van maandag tot en met vrijdag en het wegennet naar bepaalde nationale parken niet geheel van deze tijd is, is er vaak maar weinig tijd voor de roadtrips. Ieder uur dat we kunnen besparen is er dan weer één, en zo hebben we voor Toro Toro onze goede Zweedse vriend Eugene Ardvinsson opgebeld om ons in zijn privé-vliegtuigje te vervoeren naar het park. De tocht van 25 minuten gaat over CBB, over spectaculaire bergkammen en uiteindelijk dóór een enorme canyon van 300 meter diep (ik dacht even dat ik dood zou gaan, maar een week later kon ik er om lachen). Het park zelf is beroemd om zijn diepe grotten, vreemde rotsformaties, diepe canyons, maar vooral om de dinosaurusfossielen die er te vinden zijn. Zo is de rivier die door het dorpje stroomt bezaait met kleine fossielen, zijn de oevers het toneel van vele dinosaurusvoetafdrukken (Velociraptors, Brontosaurussen, etc.) en zijn er verderop in de bergen complete dino’s uit de grond getoverd. Na de eerste dag door een canon gelopen te hebben, met een mooie naakt fotosessie onder de waterval van Thijs, zijn we de dag erop een grot gaan bezoeken. Dit bestond uit veel claustrofobische momentjes, kruipend door kleine spleten en gaten, en uitgerust met verantwoordelijke spullen zoals je mag verwachten van een land als Bolivia. Kortom een mooi weekend.

Afgelopen weekend was het tijd voor Santa Cruz, de grootste stad van Bolivia, welke bekend staat om haar goede discotheken en mooie vrouwen. De stad ligt in het oosten van Bolivia, wat betekent dat het in de laaglanden ligt waar het erg warm is, en als waar je een echte jungle in je tuin hebt als je een week niet grasmaait. Gunnar en Thijs zijn donderdagavond al gevlogen met LAB, het bedrijf waar ze de dag erop eigenlijk moesten werken, en Agnes en ik volgden ze op vrijdag. De eerste verhalen van Thijs en Gunnar waren een beetje teleurstellend, de avond ervoor was alles gesloten en waren er hier en daar wat vechtpartijen tussen dronken gasten. Onze eerste avond was eigenlijk niet veel anders dan van de ene slechte discotheek naar de andere lopen, en hier en daar een goede vechtpartij bezichtigen. Wel kwam ik die avond Olivier wéér tegen, een Belg waar Rolf en ik vorig jaar een week mee door Tibet gereisd hebben, en wie we daarna nog in Honk Kong én in Beijing tegen het lijf liepen. Hij was zelf nog steeds niet terug van dezelfde lange wereldreis die nu al 25 maanden duurt; je moet er maar op komen! De dag erop hebben we een mooie dierentuin bezocht met alle dieren uit de omgeving (lees Amazone), met als hoogtepunten jaguars, toekans, en parende schildpadden. De laatste avond was het gelukkig wel feest. Na per ongeluk een rockconcert binnen binnengelopen te zijn (duizenden zwartgeklede mensen, en wij met onze felgekleurde polo’s) zijn we naar een betere discotheek gegaan waar ze op een groot scherm de hele avond TMF op hadden staan met de bijbehorende Nederlandse teksten. De volgende dag lekker uitgeslapen, naar een lagune net buiten de stad gegaan en nog even gekard voordat er weer een einde kwam aan een toch nog geslaagd weekend.

Vandaag waren Agnes en ik uitgenodigd door Ingenieur Tufiño, een schatrijke Boliviaan die zijn eigen privé-vliegtuigje bij Canedo heeft gestald, om een rondvlucht over Cochabamba te maken; dit uiteraard onder werktijd. We vlogen erg laag over de stad zodat we ons eigen huis goed hebben kunnen fotograferen. De vlucht is ook nog vastgelegd door een professionele fotograaf vanaf de grond; dit was namelijk de laatste vlucht voor Tufiño aangezien hij zijn Aerocommander gaat verkopen.

Iedereen weer bedankt voor de vele leuke reacties van de vorige keer; wees vooral niet bescheiden want ze worden zeker gewaardeerd!

Chau Chau

Ps. Komend weekend komt onze eigen Steve Irwin, Eelke Kingma, naar Cochabamba toe om heul hard te feesten. Wordt mooi!