Back in the Emirates!

Om Geert Wilders stemmende nationalisten in mijn vriendenkring (zijn die er?) tevreden te stellen, ditmaal maar weer eens een bericht in het Nederlands. Iedereen is natuurlijk vrij om te stemmen wat hij of zij wil, want Nederland, in tegenstelling tot Turkmenistan, is een vrij en democratisch land. De laatste jaren kijk ik naar Nederland door een andere bril vanuit verschillende plekken in het buitenland, en volg ik het nieuws natuurlijk op de voet. Wat me vooral opvalt is hoeveel onvrede er is in Nederland, een land waar de mensen het over het algemeen schandalig goed hebben. Mensen zeuren over kleine, pietluttige (schitterend woord overigens!) dingen. En nu stemmen anderhalf miljoen mensen op een extreem-rechtse nationalist die het beter voor heeft met Israel dan met zijn eigen land. Needless to say, I’m shocked and disappointed. Blijkbaar werkt angst zaaien om aan de macht te komen zelfs in een land als Nederland. Wellicht moeten deze zelfde mensen die op onze Geert hebben gestemd eens een paar maanden in een ander landen verblijven zodat ze inzien hoe goed ze het eigenlijk wel niet hebben, en hoe weinig andere mensen met andere culturen van ons verschillen. Landen zijn niet zoals wij ze zien in het nieuws, integendeel zelfs! Als ik even snel om mij heen kijk hier op kantoor, dan zie ik Russen, Turkmenen, Zuid Amerikanen, Afrikanen, mensen uit de VS en het Midden-Oosten, Chinezen, Zuid-Oost Aziaten, etcetera. Een schitterend feit natuurlijk dat mij een compleet ander perspectief biedt over mensen en culturen, maar vooral over Nederland en haar inwoners, waaronder ikzelf. Het geeft mij de mogelijkheid te reflecteren wat het betekent om Nederlander te zijn met al haar positieve en negatieve pluspunten (sorry, ik kon het niet laten een grap van Theo Maassen te gebruiken; Dutch humor, you gotta love it!). Een leuk inzicht dat ik onlangs verkreeg is het volgende. Wij Nederlanders staan bekend in de rest van de wereld om onze grenzeloze tolerantie. Een feit waar ik zeer trots op ben. Aan de andere kant zijn wij zó tolerant, dat wij andere mensen die minder tolerant zijn niet accepteren...
Anyway, ik heb helaas niet kunnen stemmen, maar aan de andere kant heb ik de laatste paar weken wel weer schitterende dingen mogen meemaken en geweldige mensen ontmoet. Een hoogtepunt was onder andere mijn breakout party die ik, drie maanden te laat, gaf ter ere van mijn promotie voor al mijn collega’s in Balkanabat, bijna vijftig man. Een memorabele avond.

Verder begint mijn sociale leven hier in Balkanabat steeds verder uit te breiden. Natuurlijk heb ik genoeg collega’s op de compound om me mee te vermaken, maar ik blijf toch altijd nieuwsgierig naar de Turkmenen in de stad die mij niet kunnen verstaan. Het is niet altijd even makkelijk om contact met ze te maken, maar beetje bij beetje lukt het me al aardig. Zo ben ik de afgelopen tijd actief bezig geweest om kleren en spulletjes in te zamelen voor het lokale weeshuis, en met de mensen die hier vrijwillig komen helpen iedere week ga ik nu geregeld uit.
Een paar dagen geleden werden Arthur, een Poolse Amerikaan, en ik uitgenodigd door een man op straat om op zijn bruiloft te komen, voor twee dagen! Zittend op een Turkmeens tapijt kregen we meer eten voorgeschoteld dan ons lief was, en nog veel meer wodka. Daarna hebben we buiten op straat nog gedanst met een joelende menigte. De volgende dag was het grote feest. Met onze zondagse kleding aan en een cadeau onder de arm gingen we op pad. Direct werden we vrolijk binnengehaald door vrienden van de bruidegom. Ze spraken geen van alle engels, maar toch begrepen we elkaar enigszins. Binnen werden we uiteraard snel dronken gevoerd, en twee uur later, zo kan ik me nog vaag herinneren, werd ik het podium opgeduwd om voor een volle zaal met 350 Turkmenen een speech te houden voor het bruidspaar. What can I say, I was drunk. Waar maak je dat nou mee! De volgende ochtend werd ik wakker met een knallende koppijn, en ik kon niet meer herinneren hoe ik thuis was gekomen. M’n avondeten vond ik nog netjes in de wasbak. Turkmeense wodka, what to do...

Verder ben ik vorige week voor een training terug gegaan naar Abu Dhabi, met Etihad Airways (lucky me!). Na hier vorig jaar bijna vier maanden gewoond te hebben, was dit een fantastisch weerzien met een leuke stad. Vorig jaar had ik een appartement op vijf minuten lopen van de Perzische golf in het beste deel van de stad. Het voordeel was dat we veel goede restaurants en nightclubs konden bezoeken, maar het nadeel was dat we iedere dag 2-3 uur kwijt waren met forenzen tussen het appartement en de Schlumberger basis in de woestijn. Helaas hebben ze nu verblijven gebouwd op de basis, en is de gezelligheid er een beetje af. Uiteraard heeft dit mij, en de mensen die ik hier ontmoette voor mijn cursus, er niet van weerhouden naar de Jazz Bar te gaan in het Hilton, een plek waar ik vorig jaar vaak te vinden was. In mijn groep ontmoette ik een meisje uit Kazakhstan wiens naam ik al kende, en zij de mijne. Zij heeft voor mij in Balkanabat gewerkt, en moest plaats maken voor mij, nadat mijn Russische werkvisum was geweigerd. Gelukkig waren er ‘no hard feelings’ en hebben we een hele leuke week gehad. De eerste dag hoefde ik nog niet te werken, en heb ik een taxi gepakt naar Yas Island, een groot eiland naar Abu Dhabi dat in één keer ontwikkeld wordt met grote attracties als een Formule-1 baan, Ferrari World en dure hotels. Helaas waren ze nog druk aan het bouwen, maar ik heb de racebaan al kunnen zien. Op de terugweg werd mijn taxi aangereden door een minibus met negen werkers uit Pakistan. Niemand raakte gelukkig gewond.

Op de terugweg moest ik vijftien uur in Istanbul doorbrengen. Ik kreeg gelukkig een hotel aangeboden. Volledig uitgerust stapte ik in de bus om naar het vliegveld te gaan. Hier kwam ik mijn Turkmeense collega tegen die op weg was naar Dubai. It’s a small world!

Allright, dit was hem weer voor deze keer. Volgende keer een bericht uit Laos!